کیمیای آگاهی

 زمانیکه قهرمان در سفر خود به مرحله آفرینشگری می رسد ، هدف آفرینشگر این است که در راستای تعالی قهرمان فعالیت کرده و ضمن معنابخشی به حقیقت وجودی او و لحاظ نمودن خود حقیقی عمق وجود خودش و رسالت شخصی و نقش الهی اش او را به سر منزل غایت حقیقی بشریت به سهم خودش راهنمایی کرده و هدایت کند و با فعالیتش در این مسیر راهگشایی نماید .

لیکن نکتنه مهم این است که ، آفرینشگری می تواند در مسیر حقیقی و اصیل خودش ما را به غایت برساند و زمانی که در مسیر غلط و یا غیرسازنده آن قرار گرفته و مستقر گردد می تواند به همان نسبت برایمان آفرینش دردسر نموده و از مسیر اصلیمان دورمان ساخته و جدایمان کرده و فاصله ایجاد کند و یا اینکه با آفرینش های ناقص و معیوب و یا با آفرینش های غیر لازم ضروری و یا آفرینش های توهمی و غیرهمسو با رسالتمان ما را درگیر نموده و بی دلیل سرگرممان نماید .

( که در خصوص یک به یک این موارد توضیحات لازم در مطالب بعدی ، ارایه خواهد شد )

نکته حایز توجه این است که شخصی که آفرینشگر است در برابر مسئله چه عملی از خود نشان می دهد و یا واکنشش چیست و چگونه عمل می کند ؟‌

پذیرش مسئله از این جایگاه از این جایگاه که این مسئله بخشی از وجود خود من است که این گونه سر برآورده و خلق خودش را جلوه گر شده و هر مسئله ای که باشد در راستای آفرینشگری در لحظه و در همزمانی من موجودیت بافته و مواجهه من با او نیز در همین راستا شکل گرفته و اتفاق افتاده است و با پذیرش آن آمادگی و توانایی حل مسئله را به معنای حقیقی آن کسب نموده و عمل می نماید .

و در نهایت وظیفه این کهن الگورا می توان به این شکل بیان نمود که :  

این کهن الگو در زمان فعالیتش با آفرینش هایی که در جهت تعالی مان و به منظور در مسیر قرار دادن و قرار گرفتن صحیح در راستای طی طریقمان فعال گردیده و همواره در این مسیر فعالیت می کند ولو اینکه بر اساس خشت کجی به بیراهه برود و یا مسیر تعالیمان را منحرف کرده و یا در این مسیر ایجاد دردسر نموده و خلق موانع نماید ایراد از همان خشت کج است نه از کهن الگوی آفرینشگر که قطعاً جلوه توحیدی و تبدیل کثرت به توحید دارد .