کیمیای آگاهی

معصوم مثل کودک ناتوانی است که توان برآورده نمودن حداقل نیاز هایش را ندارد و به همین دلیل عملا همه جوره وابسته و آویزان والدینش است. اما کم کم همراستا با رشد فیزیکی، به توانمندی های خودش واقف شده و به تدریج از وابستگی جسمی و روحی اش کاسته میشود.

امنیت حقیقی جایی بیرون از ما نیست وتماما به خود و درون خودمان مرتبط است.

به … کافی است حس کنیم که در آغوش امن الهی هستیم و عملا جایی بغیر از آغوشش وجود ندارد و تکلیفی فراتر از توانمان بر دوش ما گذاشته نمیشود که نگران و مضطرب باشیم.  اتفاقات به زعم معصوم ناخوشایند، دلیلی هستند برای یادگیری ورشد او، نه نشانه های نا امنی ! 

و تا احساس امنیت و آرامش نداشته باشیم هیچ رشدی اتفاق نمی افتد.

اشتراک در شبکه های اجتماعی