کیمیای آگاهی

---

شما خودتان را فرد راز داری میدانید ؟ آیا میتوانید راز کسی را پیش خود نگه دارید؟ یا بلافاصله و در اولین فرصت آنرا به سایرین میگویید ؟ در باره اسرار و رازهای خودتان چطور ؟ تا چه اندازه قادر به رازداری هستید ؟

راز ، در حقیقت همان مسئولیت است !  یعنی بایستی قادر باشیم مسئولیت کلامی که به ما گفته شده و به نوعی نزد ما به امانت سپرده شده را قبول کنیم !!! زمانی قادر هستیم رازدار ، راز خود و سایرین باشیم که ، مقوله مسئولیت پذیری در ما شکل گرفته باشد .

رویکرد افراد در ارتباط با این مقوله را میتوانیم به چند دسته تقسیم کنیم !

 

حالت اول زمانی است که کهن الگوی معصوم بصورت غیر سازنده در ما فعال باشد (به یاد داشته باشیم که معصوم ، کهن الگویی آنیمایی است) از آنجاییکه مسئولیت هیچ چیز را پذیرا نیستیم قادر نخواهیم بود مسئولیت راز سایرین را هم بر عهده بگیریم . در این حالت مصداق جمله “نخود در دهانش خیس نمیخورد ” هستیم و به محض شنیدن هر خبری یا وقوع عر اتفاقی برای دیگران و یا حتی خودمان ، بلافاصله و بدن درنگ ، عالم و آدم را از آن با خبر میکنیم !!

در حالت دوم ، دلیل ما از راز داری این است که در درون به خود، از جایگاه حوزه سر ،  تائید بدهیم . در این حالت رازداری را برای خود ارزش شخصی میدانیم و با رازدار بودن احساس ارزشمندی میکنیم !! به عنوان مثال با سکوت و نگفتن راز ها مرتب به خودمان آفرین و صد آفرین گفته و با اصول و ارزش هایی که تعریف کرده ایم به خود تائید میدهیم .

 

حالت سوم زمانی است که ، با حوزه عواطف و غرایزمان راز داری میکنیم ! تصور کنید اتفاق هیجان انگیز و عجیب و غریبی را برایمان تعریفی میکنند و ما آن را به این دلیل پیش خود نگه میداریم که هر بار با تکرار آن هیجان زده میشویم و به نوعی با این نوع رازداری ، خوراک فکری برای هیجانات خود تامین میکنیم.

 

گاهی نیز (حالت چهارم ) از آن جایگاه که اصلا مساله مهمی نبوده سکوت میکنیم و اصلا مسئله را آنقدر ها ارزشمند نمیدانیم که بخواهیم درموردش با کسی حرف بزنیم . فرض کنید دوستی برای ما درد و دل میکند ، و مسئله آنقدر برای ما پیش پا افتاده و ساده و بی اهمیت است که حاضر نیستیم وقت و انرژی خود را صرف گفتگو در این خصوص بکنیم.!!

به نظر شما کدامیک از حالات بالا سازنده است ؟ اصلا رازداری از چه جایگاهی است و به چه صورت سازنده و آگاهانه است؟

 

در سفر قهرمانی ، مدیریت  هدایت حرکت به سمت هدف ، بر عهده حوزه سر است، یعنی با هدایت ذهن و منطق است که میتوانیم ، گام به گام ، با آگاهی خود مان در هر لحظه انتخاب کنیم و با تجارب  روزمره مان تعامل کنیم و رشد کنیم .

جمله کلیدی ” هر چیزی سر جای خودش ، در زمان خودش و به اندازه خودش “ را به یاد داشته باشیم!  هر حرفی جایی برای گفتن و شنیده شدن دارد و زمانی برای بیان  شدن! کافی است توجه کنیم با مدیریت ذهنمان نسبت به بیان کردن و یا بیان نکردن چه مطالبی نسبت به سایرین متعهد   و نسبت به خودمان مسئول هستیم.

با این رویکرد ، راز و حرف سایرین یا خودمان ، برایمان سنگین نخواهد بود چراکه وقتی چیزی سر جای خودش باشد ، تبعات و اتلافی نخواهد داشت. بازهم مثل همیشه تاکید میکنیم که برای به تعادل رسیدن حوزه های جسم و روح و ذهنمان ، مدیریت ذهن ضروری است، پس به فکر تقویت آن باشیم !!!

اشتراک در شبکه های اجتماعی

---