کیمیای آگاهی

 در مطلب قبل با عنوان خودبزرگ بینی یا خود کوچک بینی ، در خصوص مقوله خود بزرگ بینی توضیحاتی ارائه شد، گفتیم که دلیل آن نبود واقع بینی نسبت به خود و داشتن تصویری غلط از آنچه حقیقتاً هستیم است .

سمت دیگر خود بزرگ بینی خود کوچک بینی است .

در این وضعیت دچار عقده حقارت می شویم! فراموش می کنیم که انسان هستیم و اشرف مخلوقات. اهمیت و ارزش خود را دست کم می گیریم و توانمندی ها و مزیت های فردی خودمان را مواردی ساده و بچه گانه و بدیهی می بینیم! شروع به مقایسه با افرادی می کنیم که از نظر ما بهتر و شایسته تر هستند و با این افکار دائماً خود را آزار می دهیم و به خود ضربه می زنیم . در این وضعیت تنها نقاط ضعف خود و نقاط قوت سایرین را می بینیم و ارزش حقیقی خود را فراموش می کنیم !

عقده حقارت ، زمانی است که عمیقاً در درونمان احساس بی ارزشی داشته باشیم. در چنین حالتی حتی اگر فرد دستاورد های بسیار زیادی داشته باشیم و همه اطرافیان نیز ما را تائید و تصدیق کنند ، باز در درون احساس بد بودن می کنیم . حتی گاهی ممکن است تشویق ها و تائید های دیگران را به منظور تمسخر و  کنایه به خود بدانیم و احساس حقارت عمیق تری پیدا کند .

این احساس خود کوچک بینی، به اندازه خود بزرگ بینی می تواند در در حس و حال فرد نسبت به خودش و همچنین ارتباط با دیگران تاثیر منفی داشته باشد. خود بزرگ بینی و خود کوچک بینی، دو سر یک طیف هستند و هر دو به یک اندازه می توانند مخرب و آسیب زننده باشند.

…………………………………………..

رمز شعف و سلامت، در تعادل است ! به جای خود کوچک بینی یا خود بزرگ بینی، واقع بینی را بیاموزیم .

آئینه جون روی تو بنمود راست     خود شکن آئینه شکستن خطا است

برای واقع بینانه نگریستن ، عینک های رنگی را که با توجه به عقده های شخصی، پیش روی چشمانمان قرار دارند را برداریم. (برای درک بهتر این مفهوم مطلب مشاهده گر واقع بین در خصوص عینک های پیش روی مان را مطالعه بفرمائید .) ما انسانیم، با مجموعه ای از توانایی ها و نقاط قوت و همچنین نا توانی ها و نقاط ضعف و اینجا هستیم تا واقع بینانه با تجربه تعامل صحیح داشته باشیم و انتخابگر هر لحظه زندگی مان باشیم.

………………………………………

آنچه که ما در مورد خودمان می اندیشیم و نظر واقع بینانه و نه خوش بینانه و نه بدبینانه ای که در مورد خودمان داریم برای طی طریقمان به سمت تعالی مان بسیار با اهمیت تر و کارسازتر از قضاوتها و نظراتی است که ناظر بیرونی از دیدگاه خودش در مورد ما داشته و بر اساس آن در مورد ما می اندیشد.