کیمیای آگاهی

هر کس هر چی داره از پرِ قنداقش داره !

تعداد بازدید : 1982 تاریخ انتشار : ۱۳۹۹/۰۳/۰۶

تاثیر رفتاری که در کودکی با شده ، در تعاملمان با خود و محیط پیرامونمان

 تجارب زندگی ما ، از بدو تولد تا حدود هفت یا هشت سالگی ، عمیق ترین و تعیین کننده ترین زیر ساخت های روان ما در طول زندگی را شکل می دهند . نحوه تعامل ما با محیط پیرامون ، نحوه رفتار والدین ، زاویه دید آنها و انتقال آگاهی ها ، ساختار شخصیت انسان را شکل داده ، و در خقیقت شابلون اصلی نگرش و تعامل انسان را در سال های آینده زندگی اش رقم می زند .

 حضرت علی علیه السلام در این خصوص می فرمایند :

 الْعِلْمُ مِنَ الصِّغَرِ کَالنَّقْشِ فِی الْحَجَرِ. “ یادگیری در کودکی مانند کند و کاری روی سنگ است.(ماندگار است)”

Untitled

به عنوان مثال : تصور کنید کودکِ نوپا،  در حین راه رفتن بر زمین می خورد ، صحنه آشنایی که اغلب ما دیده ایم این است که ، مادر  زمین را می زند و می گوید ” زمین بد است ! ” . با همین رفتار ساده کودک چنین برداشت می کند : که خود او سهمی در اتفاق افتاده نداشته و تنها مقصر زمین است . این کودک اگر آگاه نشود ، تا پایان عمر ، در هر تجربهء ناکامی که باشد ، سایرین را مقصر قلمداد می کند و به دنبال دیدن سهم خود و آگاه شدن در آن زمینه نخواهد بود . در حالیکه وظیفه والدین ، آموزش ، درست دیدن و درس تجربه را گرفتن است . اینکه در این اتفاق خود او چه سهمی را داشته ، نه اینکه او به تنهایی و یا دیگری به تنهایی مقصر است .

 

از همین رو است که از قدیم می گویند :” هر کس هر چه داره ، از پَرِ قنداقش داره “

بچه ها از بدو تولد ، و شاید بهتر است بگوییم از لحظه شکل گیری اولین سلولشان پس از لقاح ، در حال یادگیری هستند ، آنها کار و دغدغه ای جز مشاهده و یادگیری ندارند و از طریق یادگیری مشاهده ای ، خصوصاً از والدین ، بویژه مادرشان که بیشترین تعامل را با او دارد ، جهان را می شناسد ، در وجود خود به آن معنا می بخشد و ساختار شخصیتش را شکل می دهد .

 

Untitled

 

آنگونه که زندگی میکنیم ،
در حقیقت قطعا” بازتاب و نتیجه آنگونه ای است که در کودکی والدینمان با ما رفتار نموده اند ،
و به طور قطع و یقین چه به شکل مستقیم و یا معکوس ، به شکلی است که با فرزندانمان رفتار می کنیم ، . . .

 

مهم نیست که اکنون چند سال سن داریم ، و یا والدین ما با چه سطحی از آگاهی با ما رفتار کرده و مارا تربیت کرده اند ، مسئله مهم اینجاست که برای آگاهانه زیستن ِ اکنونمان ، نیازمند شفای بعد کودک درونمان هستیم .

 ما فرزندِ والدینی هستیم که بر اساس آگاهی خود در هر سطحی که بوده با ما رفتار کرده اند ، و ما اگر آگاه نباشیم ،  اگر از رفتار والدینمان خوشمان آمده باشد ، مشابه آنان و اگر دلگیر باشیم ف برعکس آن ،  با کودک درون و بیرونی خود رفتار خواهیم کرد ! که در هر دو شکل  قطعاً غیر سازنده خواهد بود. با کسب آگاهی های مربوط به ” رفتار با کودک ” هم رفتاری که در گذشته با ما شده شفا می یابد ، هم رفتار مان با کودک درون خود و در نهایت رفتار ما با کودک بیرونی مان ، هر زمان و در تعادل شفا خواهد یافت ….

 

با شفای کودک درونمان ،
حقیقتا” از تسلسل باطل رفتار والدینمان با خودمان در کودکی ،
و اینگونه که زندگی میکنیم و انتخابگر آگاه آن نیستیم ،
و به گونه ای که با فرزندانمان رفتار می نماییم ،
رها شده و انتخابگر آگاه و سازنده و مسئول در هر لحظه از زندگیمان هستیم ،
إن شاء الله ، . . .

 

Screenshot_2014-10-23-12-31-25



اشتراک در شبکه های اجتماعی

ارسال دیدگاه


طراحی و اجرا : 01WEB