کیمیای آگاهی

تا به حال جسته و گریخته درباره پروسه رشد صحبت کردیم! حالا میخواهیم کمی بیشتر دربارش صحبت کنیم.

لازمه رشد،رها کردن و رها شدن از ، بودش قبلی مان است و تا قادر نباشیم، از خود قبلی خودمان خالی شویم، قطعاً قادر نخواهیم بود تا، خود جدید ، همسوی با ، خود حقیقی عمق درون خود را ، جایگزین آن نماییم !

در این مورد حکایتی ، داریم به این مضمون :
 

فنجان خالی

کسی به دیدار استادی  آمده بود تا از ذن بپرسد، ولی بجای شنیدن، مدام از عقاید خود می گفت. پس از مدتی استاد آن برای مهمانش چای ریخت و آنقدر به چای ریختن ادامه داد تا فنجان پر شد و چای از آن سرازیر گشت.
سرانجام مهمان طاقت نیاورد و گفت: «مگر نمی بینید که فنجان پر شده و دیگر جا برای چای ندارد.»

استاد پاسخ داد: «کاملاً درست است، شما هم مانند این فنجان از افکار خودتان لبریز هستید، چطور از من ذن می خواهید، حال آنکه یک فنجان خالی به من نمی دهید.»

مواردی اینچنین وتمثیل ها و حکایات فراوانی در این مورد، موجود است که همگی آنها، حاکی بر آن هستند که تا خالی نشویم، پر نخواهیم شد و تا از خود قبلی خود نمیریم به خود جدیدمان زنده نخواهیم گشت !

در نظر بگیرید ، موجوداتی را که برای رشدشان، نیاز به پوست انداختن، داشته و لاغیر، هیچگاه رشدی را برای آنها ،‌متصور نخواهیم بود ! 

ایشان ، در زمانیکه هنوز پوستی که در حال رها کردنش هستند ، زنده است و دارای حس و رشته های عصبی است ، شروع به حرکات و رفتارهایی میکنند ، که منجر به ، پاره شدن و ترک خوردن و نهایتاً، مرگ آن پوست میگردد. و با مرگ آن پوسته قبلی است که ، پوست جدید ، میروید ، و زندگی خود را آغاز میکند. و لازم به تذکر است ، که زمان ترک و رهایی پوسته قبلی، پروسه دردناکی نیز ، هست، و تا این حد درد نیز، با توجه به حلاوت و شیرینی رشدِ پس از آن،  بسیار قابل تحمل، و پذیرفتنی است . 

مشابه این مورد میتوانیم به درد زایمان نیز اشاره نماییم ، که دردی است ، بسیار زیاد ولی قابل تحمل، و با توجه به حلاوت و شیرینی بچه دار شدن است که مادر ها ،‌هنوز هم داوطلبانه باردار شده و بچه دار میشوند و نسل بشریت هنوز ، منقرض نگردیده است .

پس حلاوت و شیرینی کسب آگاهی و گرفتن درس تجربه بسیار شیرین تر و دوست داشتنی تر از مقدار درد ، ماندن در بقاء و حضور در نا آگاهی و عدم رشد است .

تا نیایی برون چو مار زپوست
نتوانی ربود گنج ز مار