هر یک از ما در طول روز و عملاً در هر لحظه ، در حال انتخاب هستیم ! و انتخابهای خودآگاه و ناخودآگاهمان است که ما را به جلو هدایت می کند .
و از آنجاییکه برای انتخاب صحیح و به جا و مناسب ، به آگاهی نیاز مندیم ، هر لحظه می بایستی مترصد کسب اگاهی های بیشتر و گرفتن درس تجارب کوچک و بزرگ زندگیروزمره مان باشیم .
چه زمانی باید بی عمل شویم ؟ چه زمانی باید انتخابمان بی عملی باشد ؟ اما تا چه زمانی باید در صدد کسب آگاهی باشیم ؟چه زمانی حرکت کنیم ؟
مسافری را تصور کنید که بعد از طی مسیری به دو یا چند راهی رسیده است، تابلوهای راهنمای مناسبی در این تقاطع وجود نداشته و فرد مطمئن نیست که چه راهی او را به مقصد می رساند ، مسافر تا زمانی می تواند در همان مکان بایستد و زمان صرف انتخاب صحیح کند که در حال بررسی نشانه ها ، پرس و جو و یا کسب آگاهی به هر روش دیگری باشد . اما اگر همانجا اطراق کند و منفعل (انفعال = بی عملی ناآگاهانه ) باشد و به بهانه اینکه راه و مسیر صحیح را نمی داند ، معطل بماند ، قطعاً اشتباه است.
در چنین حالتی میگویند : ” گناه بی عملی ناآگاهانه یا همان انفعال و منفعل بودن از عمل اشتباه بیشتر است . “
به عبارتی در زمان انتخابهایمان از ساده ترین و پیش پا افتاده ترینشان تا بزرگترین و مهم ترین آنها ، هوشیارانه حضور داشته باشیم و با آگاهی ، گزینه های مختلف را از درنگ (بی عملی است که از روی آگاهی صورت گرفته و این نوع بی عملی خودش انتخاب است) و تأمل ( خودش عمل نیست و بی عملی است که در حین آن درصدد کسب آگاهی هستیم) گرفته تا حرکت مناسب در نظر بگیریم !!
در نظر داشته باشیم که با انتخاب هر گزینه ای ،مسلماً سایر گزینه های موجود را از دست می دهیم !
مثلاً زمانیکه انتخاب می کنیم سرکلاسی حاضر باشیم ، مسلماً نمی توانیم بخوابیم یا حرف بزنیم .زمانیکه انتخاب می کنیم بخوابیم ، نمی توانیم فیلم تماشا کنیم یا گفتگو کنیم و ….
پس به انتخاب هایمان احترام بگذاریم و با توجه به هزینه ای بابت انتخابمان می پردازیم ، مسئولانه و با حضور کامل تمامی وجودمان با آگاهی کامل انتخاب کنیم.