کیمیای آگاهی

---

طرح درس شماره ۲ رفتار با کودک :

آیا بی جواب ماندن و نشنیده شدن و نادیده انگاشته شدنِ حرف و نظر و در خواستهایتان، تحت هیچ شرایطی برایتان قابل تحمل و مورد قبول نبوده و در چنین شرایطی شدیداً ناراحت می شوید؟

 

اگر جمله بالا در مورد شما صادق است، یعنی اگر در جمعی سخنی بگویید انتظار دارید همه فقط و فقط به شما توجه کنند و حرف شما را به رسمیت بشمارند و اگر ذره ای جز این باشد به اصطلاح به “سیم آخر ” می زنید و شاکی شده و همه چیز را خراب می کنید:

دو رویکردی که غالباً در کودکی با این افراد رفتار شده عبارتند از :

 ۱) کودک هرگز شنیده نشده و حرفها و نظراتش نادیده انگاشته شده .

 ۲) کودک لوس و نازپرورده بزرگ شده و هیچوقت پاسخ  “نه”  نشنیده است .    

در حالت اول، والدین کودک را غالباً نادیده گرفته اند و توجهی به خواسته ها، نیاز ها و احساسات و افکارش نکرده اند، بدون دیدن، شنیدن و درک کودک، آنچه را خود صلاح دانسته اند، بدون توضیح و بیان آگاهانه دلایل، صرفاً به کودک تحمیل کرده اند و این کودک زمانیکه بزرگتر شده به جبران آن همه، نادیده انگاشته شدن سعی میکند به هر شکل حرف خود را بر کرسی بنشاند و تلافی دوران کودکی را بکند.

در حالت دوم  کودک در خانه ای با روشِ غلط ِ ” فرزند سالاری ”  بزرگ شده، خانه ای که هر حرف و نظر کودک، چه صحیح و چه نادرست، در اولین فرصت اجرا شده و خواسته های کودک همچون وحی مُنزَل تلقی شده است. این کودک تا بزرگسالی همیشه و همه جا خود را عقلِ کُل می داند و قبول ندارد که ممکن است کسی نظر یا عقیده ای بهتر از او ارائه کند .

تنها راه شفاء این مسئله عمیق درونی، تقویت واقع بینی است. اینکه من به عنوان یک تکه از پازل جهان هستی خود را همان اندازه که هستم ببینم، نه کمتر و نه بیشتر. دو سوی بی ارزشی و یا خود بزرگ بینی اشتباه و غیر سازنده است و ارزش بخود، مقوله ای مهم و کلیدی است، اما بایستی توجه کنیم با توهم خود بزرگ بینی اشتباه نشود .

زمانیکه می دانم ، من به اندازه سهم خودم در هر تعاملی فضای بیان نظراتم را دارم و دیگران نیز پس از شنیدن اعلامِ من و پس از لحاظ کردن آن حقِ پاسخ بله، خیر و یا ماندن در فضای تامل را دارند بی دلیل با هر سکوتی شاکی و عصبانی و پرخواشگر نخواهم شد.

به عنوان مثال در رفتار با فرزندان: فرض کنید اعضاء خانواده می خواهد شام را بیرون از منزل صرف کنند! اعضاء خانواده از کوچک و بزرگ نظرشان را اعلام می کنند، پدر خانواده پس از شنیدن کاملِ نظر افراد و دلایل هر کدام تصمیم را اعلام میکنند، البته چه بهتر که پدر بلند بلند فکر کنند تا بچه ها نحوه استدلال را یاد بگیرند، مثلاً پیشنهاد کباب خیلی خوب است چون مدت زیادی است که نخورده ایم، ولی رستوران مورد نظر شما برای امشب هزینه زیادی دارد و مناسب نیست، میتوانیم به رستوران ساده تری برویم و غذا میل کنیم .

با این روش، کودک هم متوجه می شود نظراتش شنیده و لحاظ شده و هم نحوه تحلیل و انتخاب را برای تجارب بعدی کسب خواهد کرد .

اشتراک در شبکه های اجتماعی

---