کیمیای آگاهی

١- بدبین است و در مورد هر چیزی بدترین حالت آن را برای خود متصور بوده و ذهنیتی مبنی بر اینکه خوبی وجود دارد و یا می تواند وجود داشته باشد ، ندارد . 

٢- خود را ترک شده و ول شده می پندارد و اینگونه زندگی می کند که هیچ کجا امن نیست و یافتن امنیت محال و ناممکن است . 

٣– هیچ اعتمادی به هیچ کس ندارد و نظرش این است که اگر اعتمادی موجود می بود ، من از امنیت قبلی طرد نمی گردیدم و می توانستم سرخوش و سرمست به ماندن در امنیتم ادامه بدهم . ( عدم پذیرش )

۴- همه چیز پیش روی او سیاه است و همه را سیاه می بیند و ناامید است و هیچ امیدی به آنچه که بعداً اتفاق می افتد ندارد . 

۵- هیچ کمکی را پذیرا نیست و هر دست کمکی را به عنوان دشمن و توطئه ای برای جراحت و صدمات بیشتر و عمیق تر و سهم گین تر برمی شمارد . 

۶- عزلت نشینی و تنهایی را برمی گزیند و حاضر نیست که دیگران به او نزدیک شده و یا در هر حالتی ارتباطی با او به هر گونه ای و به هر منظوری برقرار سازند . 

٧- تک رو بوده و کاملاً انفرادی عمل می نماید و همراه را دشمن و یا مانع حرکت به حساب آورده ، اصرار بر این دارد که اینگونه مزاحمتی را برای خود فراهم نیاورد . 

٨- از همراهی با دیگران در اجتماعات کم تعداد ((‌به صورت ٢ یا ٣ نفره )) می پرهیزد و ترجیح می دهد که در صورت همراهی ، چند نفره و گروهی و آن نیز به صورت ضد اجتماعی ، یعنی گروهی که در مجاورت با عظمت جامعه فرد به حساب بیاید ، عمل نماید . (تشکیل گنگ و گروه و دسته مخالفین)

٩– انرژی های خود را به صورت مقطعی و بر سر مسائل نسبتاً بی اهمیت و کم ارزش و بی مقدار تخلیه می نماید و به نسبت انرژی های زیادی را بر سر آنچه که ارزش آن همه انرژی را ندارد ، تخلیه می نماید و در هر لحظه با تمام قوا ، و نه به نسبت ، و به اندازه هر مسئله ای به اندازه خودش ، وارد عمل می گردد . 

١٠- برای خود لیست سیاهی از کسانی که او را به زعم خودش تنها گذاشته و رفته اند و او را ول کرده اند ، دارد و همواره اینان را به خاطر دارد . 

١١- خان مخالف خوان است و سعی دارد هویت و شخصیت و موجودیت خود را در راستای مخالفت با دیگران و خصوصاً جمع اعلام نموده و از این طریق اهمیت خود را به دیگران به غیر از خود اعلام نماید و اینگونه خاص باشد . 

١٢- هیچ فردای روشنی را نمی تواند برای خودش در نظر بگیرد و از نگرش به آینده ترس و واهمه دارد و فقط به آنچه که از دست داده فکر می کند . 

١٣- در دامان متولی امنیت خود و در حالت وابستگی محض ، صرفاً تظاهر به استقلال و وجود هویت مجزا و عدم وابستگی داشته و اعمالی نیز در جهت تضعیف متولی امنیت خودش انجام می دهد که از این طریق به خود و دیگران ثابت نماید که او متولی امنیتش نیست و اگر نه به او آسیب نمی زند . 

١۴- به هر چیزی گیر می کند و گیر کردن و عادت کردن به هر چیزی را برای خودش شبه امنیت به شمار آورده و تکراری بودن و جدید و عجیب و غیرمنتظره نبودن آن را به نوعی امنیت به شمار می آورد . 

١۵- همواره از هر نوع امنیتی که به هر اندازه ای و به هر مقداری برایش مهیا می گردد ، حتی اگر بعضاً خودساخته هم باشد از ترس اینکه مبادا از دستش بدهد داوطلبانه و بسیار زودتر از آنچه که طبیعتاً مقدر است ، خارج گردیده و همواره امنیت در ناامنی را به انتخاب ناآگاهانه خودش بر گزیده و تجربه می کند .